koncepcja i reżyseria: Aleksandra Hirszfeld; scenografia: Małgorzata Kuciewicz; choreografia i reżyseria tekstu: Marta Ziółek; kostiumy i AR: Krzysztof Syruć; performerzy: Paweł Sakowicz, Agata Siniarska, Magda Marcinkowska, Korina Kordova; muzyka: Maria Kozłowska, Wojtek Urbański; instalacja świetlna: Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej, Marcin Strzała, Jacek Markusiewicz; produkcja: Ela Petruk, Ewa Paradowska; projekt graficzny: Olek Modzelewski „Monadologia. Traktat o relacyjności” to projekt żywej instalacji scenicznej inspirowanej „Monadologią” G.W. Leibniza. Traktat ten, będący próbą całościowego opisu budowy i funkcjonowania świata, zyskuje nowe znaczenie w kontekście wzajemnego oddziaływania organizmu ludzkiego i miasta. Usieciowienie, które obecnie wydaje się naturalnym sposobem myślenia o mieście i szeroko pojętej komunikacji, w czasach Leibniza było domeną wizjonerów. Żywa instalacja sceniczna, zbudowana na kształt kryształu-labiryntu, składać się będzie z części performatywnej, konstrukcji architektonicznej, instalacji świetlnej, instalacji Augmented Reality oraz instalacji dźwiękowej. Instalacja na poziomie struktury odnosi się do wybranych koncepcji świata Leibniza. Wszelkie elementy budujące żywą instalację sceniczną, jak np. konstrukcja architektoniczna, instalacja audio czy nawet grafika użyta na kostiumach, odnoszą się do pięciu wybranych zagadnień spajających strukturę świata Leibniza i dających się odnaleźć we współczesnej rzeczywistości. Są nimi: perspektywa, percepcja, usieciowienie, monolog i powtórzenie. W warstwie fabularnej ten niezwykle metaforyczny traktat o świecie – o jego budowie i sposobie funkcjonowania – staje się punktem wyjścia do ponownego przemyślenia kwestii relacji między „ja” a współczesnym światem. Leibnizowskie monady
– główna substancja budująca świat – z założenia nie mają okien ani drzwi, zatem z zasady nie komunikują się ani ze sobą, ani ze światem zewnętrznym.