Obraz życia zawodowego i społecznego pracowników cyrku, na tle przemian związanych z upaństwowieniem działalności branży. Ukazuje specyfikę środowiska, tradycję i etykę zawodową oraz przywiązanie do pracy, będącej jednocześnie pasją. Zbiorowy portret środowiska cyrkowców pokazujący ich tęsknoty zawodowe i prywatne. Przedwojenny ład ściera się z nowym porządkiem socjalistycznym, gdzie cyrk ma stanowić „prawdziwą placówkę kultury proletariackiej”. Jest rok 1948. Po niedawnym koszmarze wojny, ludzie pragną zabawy i rozrywki. W jednym z miasteczek występuję reaktywowany tuż po wyzwoleniu cyrk. Niestety atmosfera w zespole jest napięta z powodu konfliktu między treserem koni, Chamroniem, a treserem lwów, Kossakowskim. Tancerka na linie, Wiesia, chce wyjść za mąż i rzucić pracę w cyrku. Nie chcąc dopuścić do odejścia Wiesi, Kossakowski próbuje się jej oświadczyć. Próba nie zmienia postanowienia dziewczyny. Treser nawiązuje relację z Haliną, tancerką klasyczną, której wojna przerwała karierę. Halina chce tańczyć w klatce z lwami, prosi o zgodę Kossakowskiego. Konflikty w zespole potęgują napięcie. Dochodzi do bijatyki. Celem załagodzenia sporów, dyrektor Bartłomiejczyk zwołuje zebranie załogi. Jednak sytuacja jeszcze bardziej się zaostrza. Padają pretensje i wzajemne wypominanie niechlubnej, przedwojennej przeszłości. Pilny telegram wzywa Bartłomiejczyka i Chamronia do centrali. Chamroń wraca z nowym dyrektorem, zostaje jego najbliższym i zaufanym pracownikiem. Nowy dyrektor informuje pracowników o nowych przepisach i bezpieczeństwie pracy. Kossakowski nie pozwala Halinie wejść do klatki z lwami. Zwierzęta są rozdrażnione i agresywne. Treser ma problemy z opanowaniem ich zachowania. Podczas wieczornego występu, jedno ze zwierząt rani go w głowę. Wiesia odchodzi z cyrku, żegnana przez zespół. Odchodzi też Halina, chcąc wrócić do tańca i baletu. Dyrektor szantażuje Kossakowskiego, żeby został w cyrku. Z końcem sezonu cyrk odjeżdża.