koncepcja: She She Pop; występują: Sebastian oraz Joachim Bark, Johanna Freiburg, Fanni i Peter Halmburger, Lisa Lucassen, Mieke i Manfred Matzke, Ilia i Theo Papatheodorou, Berit Stumpf; scenografia: SSP i Sandra Fox; kostiumy: Lea Søvsø; oświetlenie: Sven Nichterlein; dźwięk: Florian Fischer; muzyka: Christopher Uhe; asystentka i konsultantka ds. dramaturgii: Kaja Jakstat; produkcja i PR: ehrliche arbeit – freies Kulturbüro; zarządzanie: Elke Weber; produkcja: She She Pop; koprodukcja: Hebbel am Ufer Berlin, Kampnagel Hamburg oraz FFT Düsseldorf, finansowana przez miasta Berlin, Hamburg oraz the Fonds Darstellende Künste e.V. Stokroć ci lepiej było się nie rodzić / Niż mnie obrazić! Król Lear do córki, tłum. Leon Ulrich Robocze buty tatusia spełniły swój obowiązek. Dolly Parton o butach swojego ojca W pierwszej scenie Szekspirowskiego „Króla Leara” starszy człowiek w geście hojności zamierza obdarzyć swym królestwem trzy córki, żywiąc nadzieję, że w ten sposób zabezpieczy się na starość – plan, który kończy się tragicznym niepowodzeniem. Nie ma w tym właściwie nic zaskakującego, jako że ze wszystkich relacji, w które jesteśmy uwikłani, ta międzypokoleniowa jest najbardziej złożona i pokrętna. Pewne wartości i ich odpowiedniki (jak pieniądze i miłość) są co do zasady nieoficjalne i nikt nigdy jawnie nie uzgodnił kursu wymiany. Ma to zastosowanie przy niemal wszystkich umowach międzypokoleniowych: są felerne. Nigdy nie miały miejsca. Nie istnieją. Jak mityczne stajnie Augiasza, które należałoby uprzątnąć, pełne są informacji ogólnych i szczegółowych, perkalu i paciorków, genealogii, dziedziczenia ustawowego, chorób genetycznych, deklaracji miłości, planów opieki na wypadek niedołęstwa, rachunków za gaz i poczucia winy – wszystko to stanowi karty przetargowe w tej powszechnej konfrontacji córek i ojców. W „Testamencie” na scenie kobietom z She She Pop towarzyszą ich ojcowie. Teatr staje się stołem, przy którym toczą się negocjacje, których celem jest utopijny kompromis między pokoleniami. She She Pop jest na światowej scenie zjawiskiem zupełnie wyjątkowym. Po pierwsze, to kolektyw wspaniałych kobiet: artystek, performerek, dramaturżek pracujących poza hierarchią, bez reżyserki, testujących codziennie możliwości pracy zespołowej i negocjujących budowanie demokratycznych relacji. Ich praca jest nieustannym eksperymentem, rzucającym wyzwanie zastanym strukturom teatrów repertuarowych. Po drugie, ich talent, żelazna konsekwencja i bezkompromisowość pozwoliły wypracować przez lata szczególnie wyrazisty język artystyczny, łamiący konwencje, otwierający nowy sposób myślenia o tym, po co i dla kogo powstaje teatr. Po trzecie, to z pewnością jeden z najważniejszych zespołów sztuk performatywnych na świecie, który z „Testamentem”, „Schubladen” i „Le Sacre” objechał najlepsze festiwale w Ameryce Północnej, Europie i Japonii. Absolwentki Giessen, legendarnej szkoły założonej przez Andrzeja Wirtha, a ostatnio prowadzonej przez Heinera Goebbelsa, stworzyły być może najważniejszy w ostatnich latach spektakl o relacjach międzypokoleniowych: do bólu dotkliwy, zabawny, ciepły, ironiczny, wzruszający, opowiedziany fascynującym językiem nowego teatru. Mistrzowski. Nagrody: Zaproszenie na Theatertreffen Berlin 2011; zaproszenie na nachtkritik Theatertreffen 2011; nagroda Friedrich-Luft-Preis 2011; Dzika Karta na Festiwalu Teatralnym Favoriten 2010; nagroda „Best Guest-Performance 2010” przyznana przez „Göteborgs-Posten” (Szwecja); nagroda Instytutu Goethego na Festiwalu Impulse 2011; nagroda Dora-Award (Toronto, Canada) za “Outstanding touring production” 2013; nagroda za najlepsze przedstawienie Best-Performance-Award przyznana przez „National Theater Association of Korea” 2012 She She Pop – to kolektyw założony pod koniec lat 90. przez absolwentów teatrologii stosowanej w Giessen. Kolektyw tworzą Sebastian Bark, Johanna Freiburg, Fanni Halmburger, Lisa Lucassen, Mieke Matzke, Ilia Papatheodorou i Berit Stumpf. Elke Weber kieruje biurem kompanii teatralnej przy Mariannenplatz w Berlinie. Dla She She Pop scena jest przestrzenią, w której podejmuje się decyzje, sprawdza różne formy dialogu i organizacji społecznej, oraz przyjmuje lub odrzuca symboliczne gesty i społeczne rytuały. Swoją misję She She Pop upatruje w penetrowaniu społecznych granic komunikacji – i przekraczaniu ich w sposób celowy i artystyczny w obrębie bezpiecznej przestrzeni teatralnej.