La paranza dei bambini Włochy 2019, 110 min. reżyseria: Claudio Giovannesi scenariusz / na podstawie powieści Roberto Saviano "Chłopcy z paranzy"/: Claudio Giovannesi, Maurizio Braucci muzyka: Andrea Moscianese zdjęcia: Daniele Ciprì obsada: Francesco Di Napoli, Viviana Aprea, Mattia Piano Del Balzo Piętnastolatki - Nicola, Tyson, Lollipop, Briatò - chcą zarabiać, kupować markowe ubrania i nowe skutery. Posiadają broń i władzę w mieście. Są jak bracia, nie boją się więzienia ani śmierci. Żyją w permanentnym stanie wojny. Handlują narkotykami, rabują, zabijają bez skrupułów. To szokujący obraz młodego pokolenia, dzieci, dla których nie istnieje przyszłość. Liczy się tylko tu i teraz: pieniądze, władza, przeżyć do jutra. Film Giovannesiego, wzorem książki, folderem turystycznym nie jest i zapewne jeszcze umocni stereotyp "bandyckiego Neapolu". (…) Ale jeżeli "La paranza dei bambini" ogląda się z wypiekami na twarzy, to dzięki unikaniu interwencyjnego zadęcia, potępiania czy roztkliwiania się nad losem "wykluczonych". Dość drastyczny przecież film zyskuje w ten sposób pewną lekkość i urodę, wyjętą jakby z popularnych we Włoszech teledysków neapolitańskiego muzyka Liberato. Pomaga ona spojrzeć na miasto oczami jego młodych mieszkańców, odczuwać bardziej niż strach ekscytację z wkraczania w dorosły świat. I kibicować straconym chłopcom – nie w walce gangów, ale by udało im się jakoś przetrwać. Oczywiście świat przestępczy to nie jedyne prezentowane w filmie oblicze tętniącego właściwą tylko sobie kulturą Neapolu. Jest i pizza, i opera, są serenady, wystawne wnętrza, a za ich oknami plaże i wzgórza – pod jakimkolwiek kątem sfotografować by miasto, wygląda ono uroczo i żywiołowo. Zasługa w tym oczywiście samego Neapolu, ale też odpowiedzialnego za zdjęcia Daniele'a Ciprì, jednego z najbardziej wziętych włoskich operatorów ostatnich lat. Aurę obcowania z autentycznym charakterem miasta zapewniła też świetnie poprowadzona obsada. Mówiących w napoletano małoletnim naturszczykom podobne historie znane są z sąsiedztwa. Dzięki nim łatwo jest uwierzyć w – podkreślaną przez twórców – prawdziwość prezentowanego świata. /Adam Kruk, filmweb/