Polska 1959, 92 min
reżyseria: Wojciech Jerzy Has
obsada: Mieczysław Gajda, Gustaw Holoubek, Adam Pawlikowski, Anna Łubieńska, Beata Tyszkiewicz

Międzywojenna Warszawa. Młody poeta, Lucjan Salis po powrocie z Zakopanego, gdzie leczył gruźlicę, wprowadza się do sublokatorskiego pokoju. Chce wierzyć, że wyzdrowieje i będzie pisał. Pozostali lokatorzy – literat Stukonis, student prawa Bednarczyk – oraz zaprzyjaźniony z nimi ekscentryczny „Dziadzia”, artysta życia, podobnie niespełnieni, funkcjonujący na marginesie rzeczywistości, także żyją iluzjami. 
Adaptacja wydanej w 1932 roku i wówczas skandalizującej („pornograficzny paszkwil”) środowiskowej powieści Zbigniewa Uniłowskiego, który sportretował w niej członków literackiej grupy „Kwadryga”. Has odczytał ją po swojemu, ignorując ów towarzysko-personalny podtekst, łagodząc naturalistyczny ton i widząc w losach bohaterów historię bardziej uniwersalną, opowieść o młodych, niespełnionych artystach, wrażliwych outsiderach pogrążonych w marazmie i kultywujących swe wyobcowanie. Trzeci w dorobku reżysera film potwierdzający jego osobne miejsce w polskim kinie, zrealizowany z ulubionymi aktorami – z Gustawem Holoubkiem i Ireną Netto na czele – i pierwszy ze scenografem Jerzym Skarżyńskim, odtąd stałym współpracownikiem.