Siostry Sachi, Yoshino i Chika otrzymują wiadomość o śmierci ojca, którego nie widziały od lat. Na pogrzebie poznają swoją przyrodnią siostrę Suzu. Śmiało można powiedzieć, że Koreeda osiągnął mistrzostwo w budowaniu zniuansowanych portretów rodzinnych – "Nasza najmłodsza siostra" to głównie precyzyjnie wyważona, chociaż nieskomplikowana narracja, nasycona czułością i humanizmem. Od czasów Ozu japońskie kino modernistyczne wciąż jest rozmiłowane w rejestracji okruchów czasu i prostych, codziennych czynności. Nie inaczej jest u Koreedy, którego najbardziej interesują nie ekstremalne wybuchy emocji, lecz subtelne momenty umacniania siostrzanych więzi. Obecny w japońskiej tradycji szacunek dla duchów przodków sprawia przy tym, że trauma idzie w parze z miłością i respektem, dla tych, którzy niegdyś wyrządzili krzywdę.