TEN SPEKTAKL NIE JEST DO OGLĄDANIA. TEN SPEKTAKL JEST DO ODKRYCIA. CO JEST W NIM DO ODKRYCIA? Między innymi to, że każdy spektakl jest zawsze tylko spektaklem. Spektaklem-opisem – czegoś co jest. Spektaklem, w którym wszystkie gesty są tylko gestami. I nigdy nie są tym, co – z mniejszym lub większym popisem – usiłują pokazać. Ten spektakl jest opisem świata-który-powstał, czyli świata-który-nie-powstał, bo powstanie świata jest wiecznym powstawaniem świata. Ja staję się w zetknięciu z Ty; stając się Ja, mówię Ty. Każde prawdziwe życie jest spotkaniem. Ten spektakl jest spotkaniem. Od pierwszej sekundy spektaklu wyruszamy w niepokojącą, hipnotyczną podróż w głąb osobowości człowieka, która ulega zagładzie, aby odrodzić się w perspektywie metafizycznej. Punktem zwrotnym jest moment przejścia granicy dwóch światów – doczesności i wieczności. Maciej Kuźmiński – twórca wielokrotnie nagradzany w Polsce i za granicą – odkrywa fascynujące cechy indywidualności scenicznych i artyzmu formalnego tancerzy Polskiego Teatru Tańca. Portretując kondycję jednostki i współczesnego społeczeństwa, sięga po pozornie odległe inspiracje – szkic literacki jednego z polskich „twórców przeklętych” Edwarda Stachury oraz nacechowaną narodowo twórczość muzyczną Stanisława Moniuszki. Spektakl prezentowany w ramach Polskiej Sieci Tańca, której organizatorem jest Narodowy Instytut Muzyki i Tańca. Sfinansowano ze środków Ministerstwa Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu.