Spektakl Oubliette inspirowany jest historią penalizacji, więziennictwa, systemów karania i nadzoru, a także kaźni jako performansu „działającego na ciało”. Jest opowieścią o zniewoleniu zarówno ciała, jak i umysłu, oraz sieci przymusów, wyrzeczeń, zobowiązań i zakazów. Mówi o bezcelowym i jałowym wysiłku, o niemającym końca i z góry skazanym na niepowodzenie trudzie, ale zarazem o ogromnej nadziei i nieustannej motywacji.

Oubliette to rodzaj lochu skonstruowanego na wzór butelki, w którym jedyną drogą ucieczki jest otwór znajdujący się wysoko nad miejscem izolacji. Bez zewnętrznej ingerencji wydostanie się z tego typu celi jest niemożliwe. W czasach średniowiecznych była to okrutna kara, silnie wpływająca na psychikę osadzonego poprzez dosłowne postawienie go w sytuacji bez wyjścia i odebranie mu nadziei na odzyskanie wolności.

Czterech mężczyzn skazanych na nieśmiertelność spotyka się w tym samym wymiarze, w karcerze przyszłości, gdzie zniewoleniu ulega świadomość człowieka, w którym jaźń zostaje osadzona w wirtualnej rzeczywistości. Świat bohaterów to pewnego rodzaju surrealistyczne więzienie, w którym nie obowiązują prawa fizyki, egzystencja nie ma końca, a sposób uwolnienia się jest nikomu nieznany. Tworzą specyficzne społeczeństwo opierające się na pozostawionej im iluzji własnego ciała oraz wspomnieniach realnego świata. Bezkres przestrzeni, w którym są osadzeni to warsztat przymusowej pracy, w którym nieustannie dążą do rozwiązania zagadki otaczającej ich materii oraz odzyskania wolności i upragnionego człowieczeństwa. Poddają się wzajemnie nietypowym eksperymentom, zmierzającym do zdobycia pożądanego, lecz w rzeczywistości nieosiągalnego celu, a ich działania mają różny w skutkach wpływ na funkcjonowanie wirtualnego systemu.

Spektakl „Oubliette” inspirowany jest historią penalizacji, więziennictwa, systemów karania i nadzoru, a także kaźni jako performansu „działającego na ciało”. Spektakl jest opowieścią o zniewoleniu zarówno ciała, jak i umysłu oraz sieci przymusów, wyrzeczeń, zobowiązań i zakazów. To opowieść o bezcelowym i jałowym wysiłku, o niemającym końca i z góry skazanym na niepowodzenie trudzie, ale zarazem o ogromnej nadziei i nieustannej motywacji. Przedstawiony świat ma również wyrażać w sposób wizualny wewnętrzną percepcję i kondycję człowieka samotnego.

Spektakl realizowany ze środków pochodzących z Gminy Miejskiej Kraków.

koncept i choreografia: Karol Miękina/ tancerze: Karol Miękina, Dominik Olechowski, Damian Rusyn, Sebastian Szul/ scenografia i kostiumy: Katarzyna Jazienicka/ reżyseria świateł: Wojciech Kiwacz

Czas: 50 minut, po spektaklu zapraszamy na rozmowę z artystami.

Spektakl prezentowany w ramach Sieci Scen Prezentacyjnych, której organizatorem jest Narodowy Instytut Muzyki i Tańca. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.