„Mała syrenka” Hansa Christiana Andersena w adaptacji Pawła Sablika jest nastolatką pod opieką Babci Syreny. Lubi spędzać czas oglądając w Internecie filmiki na YouTube, przeglądać Instagram i Facebook, swipować na Tinderze w poszukiwaniu przyjaciół lub ewentualnej pierwszej miłości, próbuje nawet nagrywać swojego własnego video-bloga. Spotykamy ją w dniu piętnastych urodzin, w których ma po raz pierwszy wypłynąć z głębin na ląd w celu spojrzenia na świat zewnętrzny. Tymczasem wyczekiwany ląd i rzeczywistość bez pośrednictwa ekranów komputera i smartfona okazuje się wyzwaniem trudnym i pełnym obaw dla małej Syrenki. Głównymi tematami spektaklu jest samotność młodego człowieka na etapie wchodzenia w dorosłość, w procesie zdobywania samoświadomości. Konfrontacja z rzeczywistością, dorosłością jest momentem trudnym i często traumatycznym. Fikcyjne obietnice powodują pogłębianie wsobnego nie radzenia sobie z własnymi emocjami, których nie potrafi przejrzyście zreflektować. Pogłębiająca się samotność i uciekanie w przestrzenie zabierające czas utrudniają faktyczne zmierzenie się z samym sobą i światem, do którego przecież aspiruje, o którym marzy. Odnalezienie się w tym labiryncie własnego ja i w zagadce mojego ja wobec świata jest podróżą, do której chcemy zaprosić młodego widza wraz z jego rodzicem/opiekunem. Z mrocznego świata Andersena pragniemy wyłowić światło, za którym podążać może młody człowiek – proste aczkolwiek czyste przesłanie o podążaniu za swoimi marzeniami własnymi drogami, a nie czyimiś nałożonymi na nastolatka projekcjami, do których „należy” się dostosować podążając na skróty zamiast włożyć wysiłek w wytaczaniu własnych dróg.