Zdolny wiolonczelista Daigo Kobayashi traci pracę, gdy rozwiązuje się jego orkiestra. Postanawia wraz z żoną powrócić do rodzinnego miasteczka i tam poszukać dla siebie nowej pracy i nowego życia. Odpowiada na ogłoszenie zatytułowane "Okuribito” w nadziei na pracę w agencji turystycznej. Kiedy się jednak okazuje, jest to praca w domu pogrzebowym, Daigo zostaje tzw. "nokanshi" (osobą, która składa ciało zmarłego do trumny). Choć całe jego otoczenie patrzy raczej niechętnie na nową pracę Daigo, on odnajduje się w nowej roli strażnika bram życia i śmierci, pośrednika i przewodnika ku zaświatom. Jednocześnie paradoksalnie uczy się odkrywać radość i piękno życia. Historia oswajania się Daigo z tematyką śmierci (a nigdy wcześniej nie widział trupa), powolny proces przyswajania sobie poszczególnych etapów delikatnego rytuału, to piękna i mądra podróż w kierunku samoświadomości i akceptacji nieuchronności końca. Daigo uczy się doceniać życie poprzez wykonywanie obrządku, którego celem jest również przywrócenie nadziei żałobnikom. Ten element, oddanie skomplikowanej ceremonii, która jest mocno zatopiona w kulturze japońskiej, pełni swoistą rolę poznawczą, otwierając widzowi oczy na świat, że się tak trywialnie wyrażę. Śmierć jest traktowana przez wielu ludzi w Europie i krajach Zachodu, jako koniec wszystkiego, pustkę, więc zmierzenie się z mistycznym podejściem do spraw ostatecznych jest w jakiś sposób oswabadzające z zakorzenionego od dzieciństwa lęku przed nieznanym. Nawet, jeśli jest to efekt ulotny. Japońskiemu reżyserowi udało się z wyczuciem i niezwykłą wrażliwością połączyć głębię z rozrywką.