Egzorcysta tekst: Krzysztof Kopka reżyseria: Krzysztof Kopka, Teo Dumski scenografia i kostiumy: Ewa Beata Wodecka reżyser obrazu: Edgar de Poray muzyka: Maciej Zakrzewski / Wojciech Orszewski / Michał Wilczyński Premiera 11 lutego 2013 roku, Instytut Grotowskiego Produkcja jest kolejnym etapem poszukiwań artystycznych w sferze nowoczesnych technologii multimedialnych. Teatr Ad Spectatores, po realizacji kilku głośnych nowatorskich spektakli, otwiera nowy cykl Wrocławskie morze opowieści i tym razem łączy siły z młodą Fundacją Nowej Sztuki ART:FU (rozpoczynającą cykl multi.mentalia). Pan Henio jest elektrykiem i analfabetą, mającym ponadto problemy z alkoholem. Po spowodowaniu groźnej awarii zostaje wyrzucony z Pafawagu ale jako "fachowiec" znajduje pracę w powstającym właśnie we Wrocławiu teatrze. Szybko orientuje się, że miejsce do którego trafił jest co najmniej dziwne: dyrektor teatru nawet nocą kryje oczy za ciemnymi okularami i ma dłonie o sześciu palcach. Aktorzy, zamiast grać, biczują się mokrymi ręcznikami, zawodzą dziwne pieśni, odtwarzają pogańskie rytuały i biegają półnadzy po wymalowanej na czarno sali. Pan Henio opowiada o tym wszystkim podczas spowiedzi wiekowemu księdzu. Ten dokonuje wizji lokalnej i – jako były egzorcysta – nie ma żadnych wątpliwości: w samym sercu miasta, na wrocławskim Rynku, pod fałszywym szyldem Teatru Laboratorium działa sekta czcicieli Szatana. Ad Spectatores, chyba najpoważniejszy teatr niezależny na Dolnym Śląsku, niemal do roku (a może dłużej?) balansuje na krawędzi pomiędzy głębią klasycznego języka teatralnego a otchłanią, jaką otwierają przed nami nowe technologie i media. Najtrudniejszy jest taki sposób połączenia obu tych ogromnych przestrzeni, który nie deprecjonuje i nie zubaża żadnej z nich; który nie pozwoli, aby multimedialne fajerwerki dominowały, lecz sprawi, że zostaną one wchłonięte i harmonijnie wykorzystane przez artystyczne dziedzictwo wielkich ludzi teatru. Zachowanie tej równowagi jest niezmiernie trudne, z uwagi na ogromne różnice recepcji dzisiejszych widzów i naturalne różnice konsystencji tkanek budujących starsze i młodsze formy przekazu. Technologie dźwięku przestrzennego, krystaliczne obrazy, zdumiewające efekty wizualne i dźwiękowe wespół ze wspaniałą, porywającą opowieścią o jednym z największych reformatorów teatru XX wieku, opowiadaną przez żywego aktora "zredukowanego do człowieka, człowieka takiego, jakim jest". Te poszukiwania mają wymiar metafizyczny.