Na co dzień tkwimy w więzieniach myślowych konwencji, obowiązujących norm moralności, obyczajowych tabu, w klatkach schematów pokoleniowych. Te więzienia w dotkliwy sposób deformują nasze życia. Czym jest szczęście, czym to, co nazywamy sensem życia? Co to znaczy być mężczyzną, co to znaczy być kobietą, być sobą? Być sobą – czy to w ogóle możliwe? Jaka jest moja przeszłość, tożsamość, dokąd zmierzam? W dodatku muszę jeszcze być „Człowiekiem”...

Dwudziestowieczna literatura to kronika zagubienia jaźni  – referuje kryzys tożsamości, rozproszenie, miłość. Relacje płci stają się szczególnie tajemniczym polem (doświadczalnym?), w którym powoli wzrasta nasza świadomość tego trudnego, niejasnego procesu. To my inicjujemy (przeprowadzamy?) to doświadczenie, czy może proces doświadcza nas? I co tu robi Jelinek? Teksty, którym się przyglądamy (m.in. „Dom Bernardy Alby” Federica Garcíi Lorki) pomagają nam stanąć po drugiej stronie płci, aby zobaczyć nieznany obraz siebie i świata.

scenariusz, reżyseria, scenografia, światło: Krystian Lupa

kostiumy: Piotr Skiba

muzyka: Wladimir Schall

video: Przemek Chojnacki (Yanki Film), Nikodem Marek (Papaya Roster)

asystent reżysera: Oskar Sadowski

obsada: Anna Ilczuk, Andrzej Kłak, Tomasz Lulek, Michał Opaliński, Halina Rasiakówna, Piotr Skiba, Ewa Skibińska, Janka Woźnicka, Wojciech Ziemiański, Marta Zięba, Ola Rudnicka